Zondagochtend. Ik open mijn mail.
In de eerste mail die ik lees worden de initiatiefnemers van een van de projecten waar ik veel vrijwillige uren (en geen betaalde) voor maak, ervan beschuldigd ‘alle wegen te kennen’, ‘het spel weten te spelen’, ‘rendement binnen te halen maar vooral voor eigen (persoonlijke) bankrekening’ en dat ‘het rendement in de buurt onder de maat blijft’. BAM! Die zit!
En dan gebeurt er van alles met me.
Ik ken de man die de mail heeft geschreven. Hij is gedreven en zeer betrokken bij de buurt, legt meestal de vinger op de zere plek en doet dat door met zijn klompen in de porseleinkast te springen. De manier waarop hij het doet, roept weerstand op en dat is jammer want hij wordt daardoor niet gehoord.
Dit is de tweede keer dat hij het doet rondom een project waar ik bij betrokken ben. De eerste keer heb ik hem verteld dat hij volgens mij informatie mist en heb hem uitgenodigd voor een gesprek om hem bij te praten. Maar na een eerste positieve reactie had hij er toch geen behoefte aan.
Misschien dat ik daardoor nu ook in de weerstand schiet?
Dat ik geraakt word heeft ook te maken met dat ik vandaag een subsidieaanvraag moet herschrijven. En dat ik daar tegenop zie. Ik vind offertes schrijven leuk, maar subsidies aanvragen … Dan spelen al mijn (oude) vooroordelen over subsidies en hoe we daar als maatschappij vroeger mee omgingen op.
De mail sluit naadloos aan bij mijn oude gevoelens en ik voel me aangesproken, en niet zo weinig ook. De projecten waar ik bij betrokken ben hebben impact. Ik neem al mijn levens- en werkervaring mee de projecten in, en dat doen de andere betrokken initiatiefnemers ook. En dat doet iets met de omgeving.
Het laatste half jaar word ik regelmatig aangesproken op een manier die ik eigenlijk niet passend vind, die ook niet passend is. Zo werd ik laatst ter verantwoording geroepen tijdens een bijeenkomst omdat er niet een ‘afspiegeling van de wijk’ aanwezig was en we DUS niet inclusief waren … en wat ik daar aan deed? En die vragen komen dan van iemand die mij niet kent en nog nooit een van mijn projecten bezocht heeft.
En wanneer ik me voorstel als bewoner er altijd wel iemand zegt ‘ja, maar jij bent ook professional’. De hoge ambtenaar, die zei: ‘ja, maar jij bent professioneel bewoner’. En als klap op de vuurpijl de wethouder die zei: ‘wie ben jij? want je praat niet als een bewoner’!
Als professional wordt er kennelijk niet van je verwacht dat je zelf deel uit maakt van die inclusieve samenleving. Alsof het een diskwalificatie is, dat ik al mijn werkervaring mee neem …
De opmerking die mij iedere keer diep verdrietig maakt, is ‘dat is verdringing!’. Initiatieven in heel Nederland worstelen met het gegeven dat ze een verdienmodel moeten hebben, dat ze ‘hun eigen broek moeten ophouden’. Al honderden jaren faciliteren we welzijn met gemeenschapsgeld. En nu is er de participatiesamenleving en zou er ineens een verdienmodel moeten, kunnen, zijn? En als er inderdaad een verdienmodel is, zou dat ‘verdringing’ zijn!
En even ben ik even helemaal klaar met ‘actieve bewoner’ zijn en het beroep dat de samenleving en mijn wijk op mij doen. Even voel ik mij niet gewaardeerd en voelt het als oneerlijk. Ik ga in de vuurlinie staan en kies daar bewust voor. Ik zoek de wrijving in de participatiesamenleving op met al mijn talenten en al mijn onvermogen. Ik maak zelf het zoeken en de onzekerheden openbaar en transparant. Ik doe het allemaal zelf.
Maar nu, voor een keer, een enkele keer, wil ik het hardop roepen:
‘Het is niet FAIR!’
deze blog is september 2017 gepubliceerd op:
en
https://www.lsabewoners.nl/het-is-niet-fair/