Mijn eerste blog geschreven … of beter gezegd gepubliceerd want nadenken over bloggen doe ik al wat langer. De afgelopen dagen met gemengde gevoelens mijn blog herlezen en de reacties zien binnenkomen. Op FB, relatief veilig zodat ik kan wennen aan hoe het voelt. Want waarom zou ik in hemelsnaam een blog schrijven?

Wat ik schrijf zijn zeker geen literaire hoogstandjes en ik heb ook niet de waan dat mijn gedachten/ervaringen de wereld gaan redden. En toch …

De afgelopen jaren ben ik geïnterviewd, beschreven en geobserveerd. Door mensen die interviewen, observeren en beschrijven als hun vak hebben en dat goed doen. Met distantie en objectiviteit. De patronen die zij beschrijven herken ik. Die zijn er. Zo werkt het. … En toch …

Mijn verhaal is niet bijzonder en toch herken ik mijzelf slechts ten dele in de onderzoeksverslagen, de essays en de boeken. De professionele distantie maakt de patronen zichtbaar maar versluierd het persoonlijke. De ‘inzetjes’ met de anekdotes doen geen recht aan de worsteling, het zoeken, het niet weten en het leren.

In mijn jeugd was het persoonlijke politiek en het politieke persoonlijk en daar heb ik me als tiener tegen verzet. Ik was een individu! Het wel of geen bh dragen was geen politieke statement maar een persoonlijke keuze en ik weigerde me te verantwoorden voor mijn keuzes. Inmiddels ben ik als actieve bewoner in de participatiesamenleving onderdeel geworden van een beweging. IK is onderdeel van WIJ. Dat was even wennen.

Op dit moment maak ik deel uit van een aantal WIJ’s die zich inzetten voor zeggenschap en eigenaarschap ‘van onderaf’. Als bewoner, projectmanager en als ex-client zet ik mij in voor het zelf kunnen managen van leer- en herstelprocessen, omgeving en geldstromen.

Het verhaal gaat dat mijn eerste woordjes ‘self doen!’ waren. Mezelf kennende zou dat zomaar kunnen kloppen. Het is een talent en een valkuil. Met vallen en opstaan heb ik zeggenschap genomen over mijn ziek zijn. Al zoekende en worstelend ben ik eigenaar geworden over mijn gezondheid. En zoek ik en worstel ik met mijn actieve burgerschap.

Binnen het natafelen breng ik het zoeken en vinden, het worstelen en boven komen, het niet weten en het ontdekken bij elkaar. Ik nodig je uit om mee te doen.

december 2015

Morgen wordt in Lantaren/Venster de afstudeerfilm van mijn dochter vertoond. En hoewel het haar film is en haar verhaal voelt het ook een beetje als mijn coming out.

Lotte heeft een hele beeldende film gemaakt met als titel ‘Lotte’s Gaze’. Ze stelt zichzelf de vraag wie ze is en hoe karakter en opvoeding haar gevormd hebben. Een van haar conclusies is dat hoewel haar ouders heel veel van haar houden, wij haar niet altijd geboden hebben wat zij nodig had. Zij trekt die conclusie zonder ons te veroordelen, op een accepterende en liefdevolle manier. Juist doordat er geen oordeel wordt uitgesproken en zij met een hele eigen beeldtaal haar verhaal laat zien is haar film zowel hartverscheurend, ontroerend als een opkikker voor alle opvoeders.

Ze ontstijgt het anekdotische en maakt haar verhaal universeel.

De film is nu drie keer vertoond oa op het NFF, Nederlandse Film Festival in september, en inmiddels hebben meer dan 250 mensen de film gezien.

En dan morgen in Rotterdam, mijn stad. De film gaat niet over mij, het is niet mijn verhaal, en toch voelt het ineens als een première, alsof ik ‘uit de kast kom’.

Lotte is ruim 25 jaar geleden geboren. Twee jaar later ben ik opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis met de diagnose ‘post natale depressie met uitputtingsverschijnselen’. De eerste paar jaar van mijn herstel hebben een paar grote terugvallen gekend. De laatste 20 jaar leef ik met een relatief stabiele, milde depressie.

Afhankelijk vanuit welk perspectief ik naar mijn leven kijk ben ik een succesverhaal of een mislukking. Het is me gelukt een zinvol en economisch zelfstandig leven op te bouwen. En soms vraag ik me af wie ik had kunnen worden zonder depressie.

Perspectief en standpuntkeuze is alles in deze. Los van het verdriet dat mijn depressie mijn omgeving gebracht heeft en soms nog steeds brengt, is de depressie voor mij persoonlijk een ontwikkel kans geworden. Sinds ik de melancholie omarm, de zwarte hond koester en me niet meer identificeer met het ziek zijn, zijn zowel ik als het leven stukken leuker geworden.

De laatste jaren is het ziek zijn steeds meer op de achtergrond geraakt. Ik functioneer over het algemeen goed en hoewel zeer bepalend voor mijzelf staat in de omgang met anderen de depressie niet meer op de voorgrond.

Tot het afgelopen half jaar. Niet alleen door de gesprekken met Lotte maar ook omdat een oud idee een nieuwe voedingsbodem heeft gevonden. Samen met wat andere mensen heb ik het afgelopen jaar het idee voor een zelf-hulp-steun-hulp-structuur onderzocht. Onder de werktitel natafelen begint dit idee vaste vorm te krijgen.

Natafelen gebeurt na een goede maaltijd, wanneer je in goed gezelschap nagenietend toe komt aan het persoonlijke gesprek . In deze blog neem ik alvast een voorschot op het na-tafelen. Mocht je morgen tijd hebben leuk wanneer je ook komt ;-).

Rotterdam 7 december 2015