Uit de kast

Morgen wordt in Lantaren/Venster de afstudeerfilm van mijn dochter vertoond. En hoewel het haar film is en haar verhaal voelt het ook een beetje als mijn coming out.

Lotte heeft een hele beeldende film gemaakt met als titel ‘Lotte’s Gaze’. Ze stelt zichzelf de vraag wie ze is en hoe karakter en opvoeding haar gevormd hebben. Een van haar conclusies is dat hoewel haar ouders heel veel van haar houden, wij haar niet altijd geboden hebben wat zij nodig had. Zij trekt die conclusie zonder ons te veroordelen, op een accepterende en liefdevolle manier. Juist doordat er geen oordeel wordt uitgesproken en zij met een hele eigen beeldtaal haar verhaal laat zien is haar film zowel hartverscheurend, ontroerend als een opkikker voor alle opvoeders.

Ze ontstijgt het anekdotische en maakt haar verhaal universeel.

De film is nu drie keer vertoond oa op het NFF, Nederlandse Film Festival in september, en inmiddels hebben meer dan 250 mensen de film gezien.

En dan morgen in Rotterdam, mijn stad. De film gaat niet over mij, het is niet mijn verhaal, en toch voelt het ineens als een première, alsof ik ‘uit de kast kom’.

Lotte is ruim 25 jaar geleden geboren. Twee jaar later ben ik opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis met de diagnose ‘post natale depressie met uitputtingsverschijnselen’. De eerste paar jaar van mijn herstel hebben een paar grote terugvallen gekend. De laatste 20 jaar leef ik met een relatief stabiele, milde depressie.

Afhankelijk vanuit welk perspectief ik naar mijn leven kijk ben ik een succesverhaal of een mislukking. Het is me gelukt een zinvol en economisch zelfstandig leven op te bouwen. En soms vraag ik me af wie ik had kunnen worden zonder depressie.

Perspectief en standpuntkeuze is alles in deze. Los van het verdriet dat mijn depressie mijn omgeving gebracht heeft en soms nog steeds brengt, is de depressie voor mij persoonlijk een ontwikkel kans geworden. Sinds ik de melancholie omarm, de zwarte hond koester en me niet meer identificeer met het ziek zijn, zijn zowel ik als het leven stukken leuker geworden.

De laatste jaren is het ziek zijn steeds meer op de achtergrond geraakt. Ik functioneer over het algemeen goed en hoewel zeer bepalend voor mijzelf staat in de omgang met anderen de depressie niet meer op de voorgrond.

Tot het afgelopen half jaar. Niet alleen door de gesprekken met Lotte maar ook omdat een oud idee een nieuwe voedingsbodem heeft gevonden. Samen met wat andere mensen heb ik het afgelopen jaar het idee voor een zelf-hulp-steun-hulp-structuur onderzocht. Onder de werktitel natafelen begint dit idee vaste vorm te krijgen.

Natafelen gebeurt na een goede maaltijd, wanneer je in goed gezelschap nagenietend toe komt aan het persoonlijke gesprek . In deze blog neem ik alvast een voorschot op het na-tafelen. Mocht je morgen tijd hebben leuk wanneer je ook komt ;-).

Rotterdam 7 december 2015